Gmach YMCA opanowaliśmy 2 września; przyczyniło się do tego omyłkowe zrzucenie przez niemieckiego lotnika bomby przed wejściem do budynku, co spowodowało popłoch wśród załogi. Nasz pluton atakował od strony ul. Książęcej. Mimo ostrzału wdarliśmy się do wnętrza. Rozbiegliśmy się po wielkim gmachu w poszukiwaniu wycofujących się Niemców. Któryż z chłopców, biegnących galeryjką nad basenem, zobaczył znienawidzony mundur feldgrau*, rzucił butelkę z benzyną. Na Niemcu zapalił się mundur. Razem z koleżanką stłumiłyśmy ogień i opatrzyły wziętego do niewoli. Został odwieziony do szpitala. Dowódcę załogi YMCA zatrzymała "Dzidka" uzbrojona tylko w granat.

Uwolniliśmy kilku Polaków znajdujących się w budynku. Zdobyliśmy żywe świnie! (Przez parę dni jedliśmy wspaniałe, mięsne obiady, które długo wspominaliśmy.) Zdobyliśmy również broń i amunicję. Przepełniało nas wspaniałe uczucie zwycięstwa nad wrogiem.

Po powrocie do naszej kwatery Książęca 7 zastałyśmy przyniesionego na noszach spod YMCA poległego podczas ataku pchor. "Leszka". Był naszym ulubionym kolegą... Radość ze zdobycia YMCA momentalnie przygasła. Przenieśliśmy nosze z ciałem do drewnianej szopy. Razem z "Niutką" oczyściłyśmy z krwi i ziemi kombinezon na zmarłym. Zobaczyłyśmy, że ciało przeszyła cała seria z karabinu maszynowego, jedna z kul utkwiła w czole. Chłopcy przynieśli skądś zbitą z surowego drewna trumnę, a my pobiegłyśmy do ogrodu Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych po kwiaty. Rosło ich tam pełno; przez cały sierpień nikt ich nie mógł zrywać, bo teren był ostrzeliwany z YMCA. Zerwałyśmy całe naręcza i ubrałyśmy nimi ciało kolegi.

Pogrzeb "Leszka" odbył się nazajutrz wspólnie z pogrzebem por. "Kilofa" dowódcy III plutonu.
Pochowani zostali obok innych, wcześniej poległych. Pogrzebu tego nigdy nie zapomnimy... Zrobił on wielkie wrażenie nie tylko na nas, towarzyszach broni, ale również na osobach obcych, które przypadkowo w nim uczestniczyły. Oto opis pogrzebu zachowany w notatkach powstańczych Leszka Proroka**:

"Na dziedzińcu Instytutu Głuchoniemych i Ociemniałych długi dwuszereg załamany w podkowę. Pośrodku dwie trumny. Za trumnami na trawniku, pod starym kasztanem dwa świeżo wykopane groby. Na twarzach obecnych wzruszenie.

Przed dwuszereg występuje ksiądz staruszek***, od wielu lat kapelan Instytutu. Od początku Powstania dzieli los swych wychowanków, tworzących wojsko jedyne w swoim rodzaju - najcichsze wojsko świata. Jedno ze skrzydeł podkowy formuje oddział głuchoniemych żołnierzy AK, znanych z dzielnej postawy bojowej. Tym kapelan poświęcił swe życie.

Ksiądz zaczyna mówić; zrazu niepewnie łamią się słowa, gdy patrzy na resztki murów (kościoła), które tylekroć go osłaniały podczas mszy, gdy patrzy na trumny dwóch tak ruchliwych, pełnych życia ludzi, gdy wreszcie przenosi wzrok na zebranych, a zwłaszcza na wychowanków, którzy milczą zawsze.

Z gmachu BGK w Alejach pada strzał, po nim drugi, trzeci. Cała seria ekrazytowych pocisków leci ponad ruinami kościoła Św. Aleksandra, ponad wlotem w Aleje Ujazdowskie. Sznury świecących kul błyskają przed oczyma skupionych.

Ksiądz zapala się. Zmienia ton przemówienia. Nie jest już pełnym pokoju pasterzem żegnającym dwie swoje owieczki. Nie ma pokoju, dopokąd świszczą kule. Za wcześnie więc mówić "requiescat in pace". Odwraca się od trumien w stronę zburzonego kościoła. Ukazuje go ręką i podnosząc głos, żąda kary, walki do końca z obłudnym "obrońcą chrześcijaństwa". Nie mówi o litości, o miłości bliźniego. Mówi o walce i zdeptaniu wroga.

Z uchylonych okien Instytutu padają między słowa kapłana pierwsze akordy Chopinowskiego marsza. Serie świetlnych kul lecą nadal  ponad placem, ścigając się z hukiem wystrzałów, który miesza się z namiętnym gniewem kaznodziei i zrezygnowanym smutkiem marsza, tworząc nie dającą się opisać muzykę. Taką muzykę tylko raz w życiu można usłyszeć.

Później przed front występuje młody porucznik. Zdejmuje hełm, chce wydać rozkaz: "Do - modlitwy!", lecz łkanie dławi mu głos. Bez słowa, skinieniem zdaje komendę sierżantowi, sam odchodzi na bok.

Następnie dwuszereg defiluje przed otwartymi mogiłami, a każdy rzuca na trumny garść piasku.

Nad ruinami kościoła przelatują nieustannie błyski; na dwie przysypane mogiłki pada deszcz kwiatów.
Jak to dobrze, iż piękny, pełen kwiatów ogród Instytutu jest w naszych rękach.

Był to chyba najwspanialszy pogrzeb żołnierski, jaki widziałem w walczącej Warszawie."

Kpt. "Reda" przeniósł nasze kwatery z Książęcej do gmachu YMCA.

W podwórku na Książęcej pozostawiliśmy grób naszego najmłodszego łącznika "Miki".

4 września bierzemy udział w uroczystej Mszy Świętej, którą odprawia w sali gimnastycznej YMCA ksiądz "Burza"*. Ustawieni jesteśmy w podkowę, jedno z jej ramion stanowimy my - dziewczęta, jest nas dużo. Niestety, brakuje ciężko rannej "Krysi", "Aćki", "Basi".
Dwunastego września po południu odpieramy natarcie wspierane dwoma czołgami, wyprowadzone spod Sejmu.
Szesnastego i siedemnastego września wróg opanowuje zgliszcza domów przy ul. Książęcej 1 i 7 oraz willę Pniewskiego (obok YMCA). Połączenie z obrońcami przyczółka czerniakowskiego przestaje istnieć...

YMCA jest nadal nasza. W porze obiadowej Niemcy bombardują YMCA. Zostaję zasypana gruzem, leżę na brzuchu, nie mogę się ruszyć. biegnący na ratunek zasypanym "Oporek" zawadził o moje nogi w butach oficerskich wystające z gruzów. Po tych butach mnie poznał. Krzyczy coś do mnie, ale ja nie mogę odpowiedzieć, nie mogę wydobyć z siebie głosu. Ciągnie mnie za nogi. Osłaniam rękami twarz. Po wydobyciu z gruzów nie mogę się ruszyć. Bolą mnie potłuczone plecy, bolą obtarte ze skóry dłonie. Jak to dobrze, że jestem w spodniach - zdarta byłaby jeszcze skóra z kolan...

Układają mnie na noszach i odnoszą do Instytutu. Tam mama obejmuje pieczę nade mną. Zostaję umieszczona w schronie (bo w szpitaliku są bardzo złe warunki). Przez tydzień mam robione opatrunki, ręce się goją, plecy przechodzą wszystkie kolory. Leżę w schronie, nikt nie ma czasu dotrzymywać mi towarzystwa. Mama systematycznie przynosi mi jedzenie z kuchni Instytutu, gdzie gotuje posiłki dla głuchych i ociemniałych dzieci. Czasem odwiedzają mnie koleżanki i koledzy od "Kłosa". Słucham odgłosów bombardowania Śródmieścia. Plac Trzech Krzyży już nie jest bombardowany. Mam dużo czasu na rozmyślania. Wspominam czasy konspiracji, szkolenie bojowe i sanitarne, koncentrację pierwszego sierpnia w Forcie Czerniakowskim, pierwsze dni w zgrupowaniu "Kryski", głód, wyprawę do Instytutu po żywność. Wyprawa ta zadecydowała o tym, że znalazłam się u "Kłosa". Kiedy miałam już przygotowany pełen plecak żywności okazało się, że ostrzał z YMCA był tak silny, że nie bylo mowy o powrocie na Czerniaków. Dołączyłam więc do plutonu "Kłosa" na Książęcej. I pozostałam w nim. "Kłos" mnie zapytał, jakie mam przygotowanie z konspiracji i zaewidencjonował: strzelec "Kaja". Miałam broń, pełniłam warty razem z mężczyznami.

Po tygodniu wydobrzałam na tyle, że mogłam wrócić do oddziału. Oddział był już zakwaterowany w Alejach Ujazdowskich (po zbombardowaniu YMCA). Wróciłam do swoich obowiązków. Powstanie dobiegało końca...**