Gdy ok. 25 września zostałem wyznaczony na dowódcę pozycji zlokalizowanej w "Cukierni Kuczyńskich", nadarzyła się okazja do przejęcia tajemniczego wora. Otóż codziennie wcześnie rano, z ukrycia w ruinach "Cristalu", odzywał się do nas przez całą szerokość Alej żołnierz niemiecki, pochodzący prawdopodobnie z ziem przygranicznych i znający skądś gwarową polszczyznę. Witał nas mniej więcej w taki sposób:

- Dziyń dobry, chłopoki. Jak wom idzie?

Z naszej strony padały podobne odpowiedzi i czasami "rozmowa" zmieniała się w małą dyskusję, bardziej humorystyczną niż napastliwą. Trzeba było przy tym uważać, żeby nie wychylać się z ukrycia, bo mogło to kosztować przynajmniej przerwę w życiorysie. Postanowiłem naprowadzić rozmowę na właściwe tory i rzuciłem dwie propozycje:

- Weźta tych swoich, co leżą na ulicy, bo przecież powinniście dbać o kamratów.

Wtedy padła odpowiedź:

- My zaczniemy brać, a wy zaczniecie rąbać i jeszcze więcej naszych będzie tam leżeć.

Na nasze zapewnienie, że w takiej sytuacji na pewno wstrzymamy się od strzelania, usłyszeliśmy, że jak przyjdzie leutnant, to będziemy mogli z nim pogadać.
Po pewnym czasie głos  z gruzów "Cristalu" odezwał się ponownie i zapowiedział, że leutnant już jest. Dalszą rozmowę prowadziliśmy nadal przez naszego "tłumacza". Powtórzyliśmy nasze propozycje i zapewnienia, że nie tylko nie będziemy strzelać w czasie podejmowania przez Niemców ich poległych żołnierzy, ale nawet im pomożemy. Już dziś nie pamiętam, która strona zaproponowała, aby cała akcja sprzątania trupów - a dla nas przeciągnięcia wora - rozpoczęła się od jednoczesnego wyjścia z obu stron jednego oficera. W tym miejscu kończyły się jednak moje kompetencje i na godzinę zawiesiłem dalsze rozmowy.

Złożyłem natychmiast meldunek rotmistrzowi "Jankowi", a następnie majorowi "Sokołowi", sugerując wykorzystanie sytuacji dla zdobycia zrzutowego worka. Ponieważ wstrzymanie ognia z naszej strony dotyczyło również pozycji sąsiednich obsadzonych przez inne jednostki (np. "Bełt" ) sprawa musiała oprzeć się o dowódcę odcinka majora "Sarnę". Tymczasem major  "Sokół" delegował na naszą pozycję por. "Skałę", który dobrze znał niemiecki i mógł się już  bezpośrednio porozumieć z leutnantem, znowu głosem przez całą szerokość skrzyżowania.

Rozmowy doprowadziły szybko do celu: następnego dnia o godzinie 16.00 akcja miała się rozpocząć.

Przed ustaloną godziną na naszą pozycję w "Cukierni Kuczyńskich" przybyło kilku wyższych oficerów, a nawet operator filmowy z kamerą. Zgodnie z zapowiedziami na odpowiedni sygnał jednocześnie wyszli z ruin ppor. "Miki", a z drugiej strony niemiecki leutnant. Zdecydowanym krokiem obaj zmierzali na środek skrzyżowania, tam elegancko, wzajemnie sobie zasalutowali i rozpoczęli rozmowę, której jednak z tej odległości nie mogliśmy słyszeć. Leutnant był w typowym mundurze Waffen SS, natomiast "Miki" w długim niemieckim motocyklowym płaszczu i niemieckim hełmie z polskim orzełkiem i opaską. Na ramieniu miał powstańczą opaskę. Prezentował się szczególnie bojowo, nie tylko całą sylwetką, bo przecież miał na lewym oku czarną opaskę. Oko stracił jeszcze w "Telefonach" na Starówce.

Na sygnał dany przez "Mikiego" i leutnanta, z każdej strony wyszło po kilku żołnierzy i również zbliżyło się do środka skrzyżowania. Wszystko odbywało się w kompletnej ciszy, zakłócanej jedynie przez terkot kamery filmowej. Również ja wyszedłem na skrzyżowanie. Niemcy zbierali swoich poległych, nasi sprzątali w tym czasie radziecki zrzutowy worek. Ponieważ Niemcy nie posiadali odpowiedniej ilości noszy, dostarczyliśmy im ze swej strony pewną ilość naszych. Cała ta scena trwała około 15 minut, w ciągu których "Miki" na środku skrzyżowania prowadził spokojną konwersację z leutnantem.
Akcja zakończyła się opuszczeniem skrzyżowania przez obie strony. Gdy już wszyscy zniknęli w swoich gruzach, na nowo rozpoczęła się strzelanina, ale z  jeszcze większą niż zwykle gwałtownością.

Na tym jednak nie koniec. Następnego dnia rano znów odezwał się z ruin "Crystalu" nasz rozmówca, komunikując, że chce z nami rozmawiać ten sam leutnant. Zameldowałem o tym majorowi "Sokołowi", który ponownie wyznaczył por. "Skałę" do dalszych kontaktów. Doszło do następnej rozmowy, w trakcie której leutnant dziękował nam za możliwość zabrania poległych żołnierzy i w imieniu majora, niemieckiego dowódcy batalionu prosił, aby ten mógł osobiście złożyć nam podziękowanie. W tym celu proponuje, aby trzech oficerów z naszej strony wyszło w ściśle określonym czasie na skrzyżowanie, po czym pójdą na spotkanie z niemieckim majorem. Jednocześnie na skrzyżowanie wyjdzie trzech oficerów niemieckich, którzy zostaną u nas w charakterze zakładników.

Była to niezwykła propozycja, ale nasze dowództwo uznało, że ta "wizyta" po niemieckiej stronie może nam dać korzyść z uwagi na możliwość zbadania niemieckich pozycji oraz poznania nastrojów wśród niemieckich oddziałów frontowych. Po akceptacji ze strony wyższych jeszcze władz major "Sokół" ustalił następujący skład "delegacji": por. "Skała", ppor. "Miki" i ja, wtedy sierżant podchorąży "Dębina".

O ustalonej porze - była to godz. 13.00 dnia 28 września 1944 - jednocześnie z trójką Niemców wyszliśmy na sygnał z ukryć. Nie zatrzymując się minęliśmy na środku skrzyżowania naszych niemieckich "partnerów" przy wzajemnym salutowaniu. Zgodnie z umową byliśmy bez broni, ale do kieszeni obszernych motocyklowych niemieckich płaszczy wsadziliśmy po jednym niezawodnym angielskim granacie "Millsie", ot tak, na wszelki wypadek.
W ruinach "Crystalu" oczekiwał nas niemiecki oficer w stopniu kapitana. Niezwykle elegancko się przedstawił i był niesłychanie ugrzeczniony i rozmowny. Prowadził nas przez szereg podwórek, a dalej przez Nowy Świat, na ówczesną ulicę Pierackiego, na wprost ulicy Kopernika (chyba nr 13). W mieszkaniu na 1 piętrze oczekiwało nas kilku oficerów, z Wehrmachtu oraz SS, z majorem SS na czele.

Po wzajemnym przedstawieniu zasiedliśmy przy dużym okrągłym stole. Zauważyłem, że w pokoju znajdowały się kwiaty w wazonach, a na kredensie stały jakieś ciasta. Potem wyjaśniono nam, że właśnie wczoraj pan major obchodził swój "Geburtstag" (urodziny).

Napełniono nam kieliszki winem i zaczęła się rozmowa, którą głównie prowadził sam major, pozostali Niemcy raczej asystowali i potakiwali. Rozmawialiśmy po niemiecku, chociaż z początku "Skała", a może "Miki", próbowali konwersacji po francusku, ale tylko jeden niemiecki oficer podjął rozmowę w tym języku. Najpierw major bardzo wylewnie dziękował za umożliwienie zabrania zwłok zabitych żołnierzy, wspominając dobre, wojskowe obyczaje. Potem jednak wyraził ubolewanie, że nasza strona używa broni - jak to określił - z ekrazytowymi pociskami, które zadają straszne rany.

 Zabrałem wtedy głos i powiedziałem, że to właśnie Niemcy używają takich pocisków, czego dowodem jest nikt inny, jak właśnie siedzący przy stole "Miki", który od tak rozpryskującej się kuli stracił oko oraz doznał szeregu dalszych ran. Major odpowiedział wtedy, że pomocnicze siły w niemieckiej służbie (określił ich "Kasaken") używają czasem zdobycznej broni i możliwe jest, że do niej należą tego rodzaju pociski.

Następnym tematem podjętym przez majora było ubolewanie, że musimy ze sobą walczyć i to w takich warunkach, ponosząc przy tym niesłychane ofiary, podczas gdy po drugiej stronie Wisły są Rosjanie, którzy również najechali nasz kraj. Mówił coś jeszcze o europejskiej wspólnocie i że wspólnym naszym wrogiem są Rosjanie. Na to odpowiedział "Skała", że będziemy walczyć z każdym wrogiem, który wtargnie na naszą ziemię. Tak było zawsze w naszej historii. A ponad to jesteśmy żołnierzami i wypełniamy rozkazy.

Rozmowa była ożywiona. Zastanawiało mnie, że major był dobrze zorientowany w udziale "komunistycznych jednostek" - tu wymienił  AL - w szeregach AK. Z naszej strony padła wtedy odpowiedź, że są to również nasi towarzysze broni i przekonania polityczne traktujemy jako osobistą ich sprawę.

W pewnej chwili do mojego napełnionego winem kieliszka wpadła muszka. Odwróciłem się do podoficera, który siedział za moimi plecami i coś notował. Zerwał się natychmiast i po chwili miałem nowy kieliszek z winem. Paliliśmy też sporo papierosów dobrych marek, własnych i częstowanych. Major "Sokół" obdarzył nas na drogę papierosami "Weichsel".

Po jakiejś godzinie na zakończenie naszego pobytu major raz jeszcze wyraził swoje podziękowanie i życzył nam pomyślności. Przez cały czas nadawał ton rozmowie i czuło się, że jest apodyktyczny, a pozostali Niemcy tylko statystowali, zupełnie odwrotnie niż my, gdzie każdy z nas wygłaszał śmiało swoje własne opinie.

Odprowadzał nas ten sam kapitan. Rozglądaliśmy się na wszystkie strony, chcąc zebrać możliwie dużo obserwacji. Serdecznie żegnani przez kapitana (był to lekarz batalionu) wyszliśmy z ruin "Cristalu", spotykając na środku skrzyżowania trzech niemieckich oficerów. Zameldowaliśmy się u majora "Sokoła" i zdaliśmy relację z naszej "wizyty".

Dodam jeszcze, że podjęty przez nas zrzutowy worek zawierał w połowie tytoń a w połowie suchary. Jedno i drugie bardzo nam się przydało. Tytoń paliliśmy jeszcze przez jakiś czas w jenieckim obozie Lamsdorf.